اِبی درمانی

                                  

تجربه دوباره احساسات شیرینی که چند سال است از آن‌ها بی‌بهره‌ایم باید بسیار لذت‌بخش باشد. احساسات نوجوانی و اوایل جوانی از بهترین احساس‌هایی هستند که انسان درطول زندگی تجربه می‌کند. روزهای رفته که دیگر برنمی‌گردد ولی گاهی می‌شود حال و هوای آن روزها را برای خودمان بازسازی کنیم. مخصوصا اگر حافظه شنیداری خوبی داشته باشیم.

یکی از بهترین وسیله‌ها برای زنده کردن احساسات و خاطرات گذشته گوش دادن دوباره به موسیقی‌هایی است که مدت‌هاست آن‌ها را گوش نداده‌ایم. برای من گوش دادن به هر موسیقی یک دنیا از خاطرات و احساسات را زنده می‌کند. از خوب حادثه به‌ترین موسیقی‌هایی که شنیده‌ام با به‌ترین ایام زندگی‌ام گره خورده است. دو سه سال پیش که هم کم‌سال‌تر بودم و هم طبعاً بااحساس‌تر، سلطان موسیقی پاپ "جان جوانی"‌اش را منتشر کرد. آلبوم "جان جوانی" آن‌قدر خوب بود که حتی ابی‌بازهایی مثل من را هم غافل‌گیر کرد.

ترک‌های این آلبوم آن‌قدر خوب‌ند که اصلا نمی‌شود از بین آن‌ها یکی را انتخاب کرد. همان‌قدر که می‌شد اسم آلبوم "جان جوانی" باشد، می‌شد اسم‌ش "حبس" باشد یا "دنیای آرزو" یا "بغض" یا اسم هر ترک دیگری! پشت این آلبوم نیم قرن تجربه آقای صداست. صدای ابی در این آلبوم به اوج پختگی و کمال خودش رسیده و این صدا در کنار ترانه‌های عالی و تنظیم‌های فوق‌العاده یک اثر ماندگار را رقم زده.

پیش‌نهاد می‌کنم این آلبوم و آلبوم‌های خوب دیگر را باز گوش بدهیم تا دوباره با پاپ واقعی آشنا شویم و از شر این غذاهای مسمومی که هیرادها و بانی‌ها و ماکان‌بندها به اسم پاپ توی حلق‌مان ریخته‌اند و ذائقه‌مان را تغییر داده‌اند راحت شویم.

* لینک‌های دانلود آلبوم جان جوانی

چند سوال ساده

چند سوال ساده و کوتاه که احتمالاً پاسخ‌های مفصلی می‌طلبد و فکر کردن پیرامون آن‌ها خیلی مسائل را روشن می‌کند:

چرا امروزه مکارم شیرازی‌ها و نوری همدانی‌ها به اندازه میرزای شیرازی‌ها و حائری یزدی‌ها و بروجردی‌ها بین مردم از احترام و اعتبار و محبوبیت برخوردار نیستند؟ چرا از مراجعی که با فتواهاشان توطئه‌های خارجی را ریشه‌کن می‌کردند و سایه استعمار را از سر مملکت برمی‌داشتند و حکم‌شان حتی در دربار و حرم‌سرای سلاطین هم نفوذ داشت رسیدیم به مراجعی که برای‌شان جوک می‌سازند و حرف‌شان بین عامه مردم جامعه کم‌ترین نفوذ و اعتباری ندارد؟ ایراد از کی و کجاست؟ چه چیزی مردم را به این‌جا رسانده؟ کجای کار روحانیت می‌لنگد؟ چهل سال است که تریبون و سیاست و قدرت و حکومت دست روحانیون است. چرا این همه تریبون و رسانه و قدرت و اختیارات نه تنها باعث افزایش محبوبیت روحانیت نشده بلکه باعث کاهش محبوبیت و حتی تنفر و انزجار عده‌ای از آن‌ها شده؟!