حق با افکار عمومی است

روحانی یک طرحی داده بود به مجلس برای مشخص کردن محل قانونی اعتراضات در سطح شهرها. یک عده خندیدند و مسخره کردند و یک عده هم مثل کیهان گفتند وظیفه دولت رفع مشکل مردم است نه ایجاد محل اعتراض؛ بی‌توجه به آن‌که یکی از مشکلات مردم دقیقاً همین ناتوانی در بروز اعتراضات و انتقادات‌شان به صورت قانونی است. مردم باید بتوانند فریاد اعتراض‌شان را بر سر مسئولین ناکارآمد بکشند تا آن‌ها به صرافت عمل بیفتند، یا گرهی از کار مردم باز می‌کنند یا کنار بروند. بله! همین فریادهای سرکوب شده مردم است که وقایع خرم‌شهر را به وجود می‌آورد. همین بی‌توجهی به حق اعتراض قانونی است که دی‌ماه پارسال مملکت را به آشوب کشید. حالا اگر عده‌ای می‌خواهند سرشان را زیر برف فرو کنند و همه چیز را به خارج از کشور و بی‌گانگان نسبت بدهند و مشکلات داخلی را نبینند حرفی نیست. ولی کاش لااقل این واقعیت را بپذیرند که تحریکات و توطئه‌های خارجی تا بستر داخلی مناسب نداشته باشند نمی‌توانند این‌طور میان لایه‌های مختلف مردم رسوخ کنند و آن‌ها را وادار به چنین کارهایی کنند.

اصلاً بیایید قبول کنیم همه از دم دروغ می‌گویند و هرکس که داخل خیابان هاست عامل موساد و سی‌آی‌ای است و همه اعتراضات از اعتصاب کامیون‌داران تا تعطیلی بازار تهران و درگیری‌های دزفول و خرم‌شهر همه زیر سر توطئه‌های خارجی است. اما یک بار هم به این فکر کنیم که چرا میلیون‌ها نفر در این مملکت با شنیدن اخبار این اعتراضات برخلاف تبلیغات رسمی حکومتی نه تنها ناراحت نمی‌شوند بلکه ته دل‌شان شاد می‌شوند و حق را به معترضین می‌دهند؟

به نظر من همین دید مردم نسبت به اعتراضات و حقی که برای معترضین قائل‌ند خودش گویای خیلی چیزهاست، حتی اگر فرض کنیم حرف رسانه‌های داخلی درست باشد و معترضین از خارج از کشور جهت داده شوند.